Had ik Maar…

Ze legt haar hoofd op zijn schouders, en huilt het verdriet uit haar longen. Ze snikt en snottert: “Waar ben ik aan begonnen? Had ik maar…”

Hier doorbreekt hij firm haar spreken, streelt haar zachtjes met zijn handen door het haar en zegt: ”Lieve schat, stop bij ‘maar’. Voel gewoon wat er nu leeft. Alleen dat is waar. Ook al doet het nog zo’n pijn. De pure sensatie, laat het er zijn. Zonder de woorden en zonder het verhaal. Laat het hoofd maar ratelen, zinloos kabaal. Al die zorgen over morgen, laat ze komen en gaan zoals de golven op zee. Verleg je aandacht naar het hier en nu. Neem gedachten niet met je mee. Adem angst uit en acceptatie in. Voel dat iedere ademhaling een start is van een nieuw begin.”

Haar kaken ontspannen. Haar adem verdiept. Ze tilt haar hoofd op en kijkt hem aan: “Jij bent degene die mij ziet. Als de zon in mijn leven, ben ik jouw maan. Ik laat me door jou innerlijk verlichten. Je bent de bron van mijn bestaan.”

Love, Gretta Adriana Martina

Uit m’n gedichtenreeks: “In relatie met Zijn”